Tym razem pokonkursową wystawę Zdjęcie Roku 2009 gości Zamojski Dom Kultury.

W kwietniu i maju bieżącego roku to właśnie przy ulicy Partyzantów 13 możemy oglądać zdjęcia najlepszych autorów, którzy nadesłali swoje prace na XV już edycję wspomnianego konkursu.

Spośród 160 nadesłanych prac komisja konkursowa zakwalifikowała ponad dwadzieścia na wystawę, a przede wszystkim przyznała nagrodę główną i tytuł Zdjęcie Roku 2009 Tomaszowi Grzybowi za fotografię, pt. „W światło”. Ponadto wyróżnienia otrzymali Angelika Zawalska za pracę pod tytułem „Do Kasi żeby” oraz Michał Banaś za zdjęcie Bez tytułu. Natomiast Wyróżnienie – Dyplom Zamojskiego Towarzystwa Fotograficznego otrzymała Dominika Dacyna za fotografię „Wola istnienia”.

Poziom tegorocznej edycji nie należał niestety do najwyższych, w ubiegłorocznej edycji miałem zgoła odmienne odczucia. Jednakże, żeby pozostać fair, nie mogę nie docenić nagrodzonych i wyróżnionych prac, które – co więcej – nie były jedynymi dobrymi fotografiami.

Werdykt jury jest jednak jeden, a liczba miejsc „na podium” jest przecież ograniczona. Muszę przyznać, zdradzając trochę kulisy obrad, że z nagrodą główną oraz wyróżnieniami nie mieliśmy większych problemów i decyzja była w zasadzie jednogłośna. Mi osobiście szczególnie podobają się fotografie Tomasza Grzyba oraz Michała Banasia. Chciałbym jednak wyrazić swoje (co stanowczo podkreślam) prywatne zdanie i zwrócić uwagę na jeszcze kilka innych prac.

„Standard-Bearer” Oresta Lyzhechky z Ukrainy to czarno-biała fotografia reportażowa, na której w twarzach sfotografowanych osób dostrzec możemy wiele emocji. Przepełnione uczuciem, choć już w twarzy tylko jednej osoby jest także zdjęcie, pt. „Te prawdziwe”, autorstwa Andrzeja Stefańczyka z Zamościa. Jest to również czarno-biała praca na pograniczu reportażu i portretu. Znany już w zamojskim środowisku choć jeszcze młody Krzysztof Gnat zaprezentował „Oczekiwanie”. Tym razem fotografia przedstawiająca kobietę w tytułowym oczekiwaniu przy marokańskiej uliczce, fotografia kolorowa i po mistrzowsku skomponowana. Chciałbym również zauważyć zdjęcie Katarzyny Wojciechowskiej z Tomaszowa Lubelskiego, pt. „Milczenie kamieniem dusz”. Jest to kolorowy, bardzo kontrastowy portret ciemnowłosej kobiety w białej pościeli. Kontrasty na tej fotografii bardzo ładnie współgrają z mimiką modelki co sprawia, że fotografia ta staje się bogatsza, pełniejsza i głębsza od wielu nawet technicznie idealnych, acz płytkich portretów.

Po raz kolejny odniosłem wrażenie, że wielu autorom brakuje dystansu do własnej twórczości, że nie potrafią oddzielić uczuć, które towarzyszą fotografowaniu od emocji, jakie wywoływać powinna sama fotografia. Odbiorca, który nie był przy powstawaniu pracy, musi tylko w tym dwuwymiarowym obrazie odnaleźć, odczytać, zinterpretować to, co autor chciał przekazać. Tylko czy autor naprawdę chciał coś przekazać?

Być może znowu wrzucam kamyczek do własnego ogródka, ale mam nadzieję, że świadomi miłośnicy fotografowania rozumieją co chcę powiedzieć i trafnie odczytują moje intencje. Nie pierwszy raz zresztą o tym piszę. Na szczęście i w tym roku mieliśmy kilku świadomych i dojrzałych autorów, a za rok – chciałbym, żeby było ich więcej.

Zapraszam wszystkich do obejrzenia wystawy pokonkursowej i skonfrontowania mojej przecież subiektywnej oceny z rzeczywistością. Zapraszam – tak jak zacząłem – tym razem do Zamojskiego Domu Kultury, przy ulicy Partyzantów 13.

Tekst i zdjęcia: Wojciech Kapuściński